Έλεγχος ισχίων νεογνών

Η συγγενής πάθηση των ισχίων είναι μια κατάσταση όπου η ανατομία της άρθρωσης του ισχίου του νεογέννητου δεν είναι τυπική. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να είναι λίγο διαφορετική η επικέντρωση της σφαιρικής επιφάνειας του άνω πέρατος του μηριαίου οστού μέσα στην υποδοχή της στην πλευρά της λεκάνης που ονομάζεται κοτύλη.

Η ανάπτυξη των αρθρώσεων στα νεογνά είναι μια δυναμική κατάσταση και έτσι η γρήγορη εντόπιση ενός προβλήματος υπεξαρθρήματος ή εξαρθρήματος του ισχίου μπορεί να διαχειριστεί σχετικά εύκολα με μη χειρουργικά μέσα.

Ανάμεσα στις αιτίες για την ανάπτυξη συγγενούς πάθησης του ισχίου, η πιο επικρατής είναι εκείνη των ενδομήτριων περιβαλλοντικών συνθηκών ανάπτυξης του εμβρύου, μαζί βέβαια και με τον κληρονομικό παράγοντα. Έτσι, εκτός του ότι υπάρχουν γεωγραφικές περιοχές όπου ενδημεί η πάθηση, η θέση του εμβρύου και η ανάπτυξη του μέσα σε μια στενή μήτρα αποτελεί την κυριότερη αιτία για τη συγγενή πάθηση του ισχίου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η συχνότητα εμφάνισης της πάθησης μεταξύ αγοριών και κοριτσιών σήμερα είναι περίπου 1:5, άρα καλό είναι να δίνεται η δέουσα προσοχή στα κοριτσάκια που γεννούνται.

Κατ’ αρχάς, πριν το μωρό φύγει από το μαιευτήριο, δηλαδή όταν είναι λίγων ημερών, πρέπει να έχει αξιολογηθεί το λιγότερο από παιδίατρο για τη σταθερότητα των ισχίων του. Ο παιδίατρος αρχικά θα δώσει την πρώτη εικόνα και θα παραπέμψει το νεογνό σχετικά άμεσα στον ορθοπαιδικό με γνώσεις ορθοπαιδικής παίδων για να διαπιστώσει την κατάσταση των ισχίων του νεογνού.

Η διάγνωση είναι πρωτίστως κλινική με τον έλεγχο με ειδικές δοκιμασίες (Ortolani, Barlow), κατά τις οποίες ο ορθοπαιδικός ελέγχει με ήπιους χειρισμούς αν μπορεί να εξαρθρώσει και να ανατάξει το ισχίο του νεογνού. Σε περίπτωση που οι δοκιμασίες αποβούν θετικές, επιβάλλεται να γίνει υπέρηχος ισχίων του νεογνού για να διαπιστωθούν και απεικονιστικά οι σχέσεις των αρθρούμενων επιφανειών.

Η θεραπεία της συγγενούς πάθησης του ισχίου περιλαμβάνει μεγάλη γκάμα παρεμβάσεων, οι περισσότερες των οποίων είναι συντηρητικές.

Στην περίπτωση που το ισχίο είναι «σφικτό», δηλαδή δεν έχει το απαιτούμενο εύρος κίνησης για την ηλικία του νεογνού, τότε εντέλλονται ασκήσεις στους γονείς και εφαρμογή διπλών πανών στο νεογνό για χρονικό διάστημα περίπου 6 μηνών, ενώ το νεογνό θα πρέπει να επανελέγχεται τακτικά. Σε περίπτωση που εξελίσσεται ομαλά η θεραπεία, δεν χρειάζονται περισσότερες παρεμβάσεις αλλά απλή παρακολούθηση.

Στην περίπτωση που διαπιστωθεί είτε χαλαρό ισχίο είτε ισχίο που εξαρθρώνεται, τότε η πρώτη και άμεση ενέργεια από τον ορθοπαιδικό είναι η σύσταση για τοποθέτηση ειδικών ολοήμερων ναρθήκων ή γύψων σε πιο δύσκολες περιπτώσεις, που σκοπό έχουν να διατηρήσουν το εξαρθρούμενο ισχίο στη θέση του για τόσο χρονικό διάστημα ώστε να αναπτυχθεί σωστά η επαλληλία των αρθρούμενων επιφανειών.

Στην ακραία περίπτωση που το ισχίο είναι από τη γέννηση εξαρθρωμένο και είναι αδύνατη η ανάταξή του με κλειστούς χειρισμούς, τότε υποχρεωτικά πρέπει να γίνουν ελάχιστα επεμβατικές παρεμβάσεις ανοιχτής ανάταξης της άρθρωσης του ισχίου και κατόπιν εφαρμογή ειδικού γύψου.

Τα αποτελέσματα της πρώιμης διάγνωσης και αντιμετώπισης της συγγενούς πάθησης των ισχίων των νεογνών είναι άκρως ικανοποιητικά. Η πλειονότητα των περιπτώσεων εξελίσσονται ομαλά και δεν αντιμετωπίζουν σημαντικά ζητήματα στο μέλλον.

Δυστυχώς όμως, οι παραμελημένες περιπτώσεις συνήθως απαιτούν ακόμα και χειρουργικές παρεμβάσεις με σχετικά ικανοποιητικά αποτελέσματα.

Προσοχή λοιπόν!!! Ελέγξτε προτού φύγετε από το μαιευτήριο ότι έχουν ελεγχθεί τα ισχία του μωρού σας και σε αντίθετη περίπτωση απευθυνθείτε εντός της πρώτης εβδομάδας σε ορθοπαιδικό παίδων για τον έλεγχο. Είναι σημαντικό να προλαμβάνουμε καταστάσεις παρά να τις θεραπεύουμε.